Μπορεί η ανασύνθεση του Οικονομικού Επιτελείου να αποτελεί πραγματικότητα, δεν ισχύει το ίδιο για τις ασκούμενες πολιτικές αλλά και για τις επικρατούσες λογικές. Μνημόνιο πριν, μνημόνιο και τώρα. Μεσοπρόθεσμο πριν, μεσοπρόθεσμο και τώρα. Ύφεση, ανεργία, φορολογική επιδρομή και αβέβαιο μέλλον για τη χώρα και το λαό.
Τα ψευδοδιλλήματα παραμένουν, άσχετα αν ωραιοποιούνται φραστικά. Και επιπλέον από τα επίσημα χείλη των Κυβερνόντων παίρνουν και νέες διαστάσεις, προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τους ήδη τρομοκρατημένους Έλληνες, με τανκς και νεκρούς!
Το μνημόνιο 1 οδήγησε την χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο και την πολιτική της ηγεσία σε αναξιοπιστία. Το μεσοπρόθεσμο υπόσχεται ότι θα...
γλυτώσει την χώρα από την χρεοκοπία και το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι θα οδηγήσει τον Ελληνικό Λαό στην κατάθλιψη και το μαρασμό. Είναι πλέον σαφές ότι επιχειρείται ένας “ανήθικος βανδαλισμός” που αποσκοπεί στην εξουθένωση του Ελληνικού Λαού και την ουσιαστική χρεοκοπία της πραγματικής οικονομίας. Όπως και με το μνημόνιο 1 έτσι τώρα η λιτότητα του μεσοπρόθεσμου δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Ούτε βέβαια κανείς σοβαρός άνθρωπος περιμένει με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου ότι θα υπάρξει ισοσκελισμός του πρωτογενούς ισοζυγίου. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα υπάρξουν αβέβαια έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις με αποτέλεσμα η χώρα μας να χρειαστεί νέα δάνεια που θα φέρουν νέα λιτότητα. Η πολιτική της κυβέρνησης συσσωρεύει χρέος στο χρέος και προσπαθεί να μειώσει το έλλειμμα αφαιρώντας συνεχώς εισοδήματα από τους πολίτες.
Η συγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης είναι οικονομικά επικίνδυνη για το μέλλον της χώρας και πολιτικά ανεύθυνη γιατί υποθηκεύει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της πατρίδας μας.
Είναι προφανές ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πολιτικό. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο διαχειριστήκανε στην Κυβέρνηση εδώ και ενάμιση χρόνο όχι μόνο τις οικονομικές εξελίξεις αλλά και τις διεθνείς συνεργασίες και σχέσεις που αναπτύξαμε στο πλαίσιο των προσπαθειών για εξασφάλιση των δανείων μας. Υπό το κράτος της πίεσης, του φόβου και της πολιτικής απελπισίας αποδεχθήκαμε τις σκληρότερες προτάσεις στο όνομα της δήθεν σωτηρίας της χώρας. Δεν καταλάβανε ότι η φροντίδα των «συμμάχων» μας ξεκινούσε από την ανάγκη τους, όχι να σώσουν τη χώρα μας, αλλά να διασφαλίσουν τους πιστωτές μας. Έτσι οδηγηθήκαμε στο μνημόνιο, έτσι απέτυχε η συγκεκριμένη πολιτική και έτσι οδηγηθήκαμε στο νέο δανεισμό και το μεσοπρόθεσμο.
Θα πρέπει να καταλάβει λοιπόν η πολιτική ηγεσία και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ότι χωρίς την εγγύηση του συνολικού χρέους της Ελλάδας από την Ευρώπη η χρεοκοπία δύσκολα θα αποφευχθεί. Η ελεγχόμενη ρευστότητα που εξασφαλίζει η Ε.Ε δεν λύνει το πρόβλημα χρέους που απαιτεί μέτρα σε βάθος 30 χρόνων. Είναι ώρα πλέον να απαιτήσει ο αρμόδιος Υπουργός από την Ευρώπη να κάνει περισσότερα βήματα από όσα έκανε για να στηρίξει τις προβληματικές τράπεζες του 2008. Η κρίση χρέους της Ελλάδας δεν απειλεί μόνο την χώρα μας, αλλά αγγίζει το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας.
Στην Ελλάδα σήμερα δοκιμάζονται οι αξίες του δυτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού και ελπίζουμε ότι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν θα τις ενταφιάσει με συνοπτικές διαδικασίες. Είναι καιρός πλέον να διαπραγματευτούμε γενναία και σωστά και όχι να υποκύψουμε στις απαιτήσεις των γραφειοκρατών και των υπαλλήλων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που υποκαθιστούν τους ανθρώπους με νούμερα αδιαφορώντας για τις αγωνίες μας και τις προσδοκίες μας για μια αξιοπρεπή ζωή.
