Ίσως να μην πρέπει να γράψω αυτό που ξεκινώ να γράψω. Ίσως να πρέπει να περιμένω να ορίσουν πρώτα πρωθυπουργό, να συμφωνήσουν για τους υπουργούς, να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Να μην διαταράξω δηλαδή το κλίμα εθνικής ομοψυχίας που πάει να δημιουργηθεί. Αλλά και πάλι, υπάλληλοι τους είμαστε; Και πρέπει να μιλάμε χαμηλόφωνα για να μην τους εκνευρίσουμε;
Ας πούμε λοιπόν αυτά που λέμε στους δρόμους όταν συναντιόμαστε. Η τελευταία κρίση φανέρωσε πόσο κακομαθημένοι είναι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Εδώ ο κόσμος χάνεται - κυριολεκτικά – και αυτοί αντί να κλειστούν σε ένα δωμάτιο και να πουν «δεν θα βγούμε αν δεν βρούμε λύση» συζητούν δια αντιπροσώπων. Η «Κυριακή βράδυ» έγινε «Δευτέρα πρωί». Η «Δευτέρα πρωί» έγινε «Δευτέρα βράδυ». Η «Δευτέρα βράδυ» έγινε «Τρίτη πρωί» και … βλέπουμε. Πιο γρήγορα θα υπογράφαμε 11 εκατομμύρια Έλληνες παρά τα κονκλάβια του Γιώργου και του Αντώνη. Ο χρόνος, είναι φανερό, μετρά αλλιώς στα γραφεία της εξουσίας. Αλλιώς εννοούν το επείγον αυτοί και αλλιώς το εννοούμε εμείς. Άλλες οι δικές τους προτεραιότητες και άλλες οι δικές μας. Αυτοί έχουν πάνω από όλα τα κόμματα τους. Όλα τα άλλα έπονται. Δείτε τις αυλές τους. Προσέξατε το σηκωμένο φρύδι; Είδατε έπαρση; Σαρδόνια χαμόγελα; Του στιλ «και χάρη σας κάνουμε». Οι γαλάζιοι μάλιστα προχωρούν και σε ένα επιπλέον ατόπημα. Χαρακτηρίζουν αυτή την κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία υπηρεσιακή και μεταβατική, συνοδεύοντας μάλιστα αυτούς τους χαρακτηρισμούς με μια γκριμάτσα ξινίλας. Η κυβέρνηση δηλαδή που θα υπογράψει την σοβαρότερη ίσως συμφωνία με τους εταίρους μας, μετά την είσοδο μας στο ευρώ, αντιμετωπίζεται ως κάτι βδελυρό. Κάτι που δεν πρέπει να αγγίξουμε γιατί θα μαγαριστούμε. Και τις λύσεις που έχουμε έτοιμες στο συρτάρι μας – στην Συγγρού- δεν θα τις δώσουμε σε αυτή τη κυβέρνηση. Θα περιμένουμε την επόμενη, την αμιγώς γαλάζια. Σαν τον ναυαγοσώστη που ενώ έκανε αμάν και πώς, να πάρει τη δουλειά τώρα ζητά προϋποθέσεις για να βουτήξει. Αλλά είπαμε άλλος ο κόσμος των κομμάτων και άλλος ο δικός μας. Αλλιώς ανησυχούν αυτοί και αλλιώς ανησυχούμε εμείς. Ούτε στην αριθμητική – στην πιο πραγματική επιστήμη - δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε.
Βγήκε το βράδυ στο Mega, ο γαλάζιος εκπρόσωπος και είπε ότι μέχρι τις εκλογές της 19 Φεβρουαρίου απομένουν ογδόντα μέρες! Άνοιξα το ημερολόγιο και τις μέτρησα μια μια. Εκατόν πέντε μου βγήκαν. Είκοσι πέντε παραπάνω δηλαδή από τις μέρες που μέτρησε ο κ.Μιχελάκης. Δεν ξέρω τι να πω. Ίσως στην Συγγρού κάποιοι να πηγαίνουν ακόμη με το παλιό ημερολόγιο. Ίσως να μετρούν μόνο τις εργάσιμες μέρες, όπως στις δημόσιες υπηρεσίες. Εκτός αν ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας περνούσε άλλο ένα βαθύ πολιτικό μήνυμα. Μειώστε ακόμα και τις μέρες ώστε να μειωθεί ακόμη περισσότερο η αξία της «μεταβατικής». (παρακαλώ να διαβαστεί με ξινίλα – ως αρμόζει).
