και η Άννα δεν πατάει..
Φοβήθηκε η Άννα να κατέβει στο Πολυτεχνείο. Και αντί στεφάνου μας «πέταξε» μια αλήθεια για «δυναμικές μειοψηφίες» που δημιουργούν συνθήκες «εκτός δημοκρατικών ορίων»(!) μετατρέποντας το νόημα της ιστορικής επετείου σε «θέαμα βίας και εντυπώσεων». Αλήθεια, μήπως η ίδια δεν είναι που συναναστρέφεται «δυναμικές μειοψηφίες» αυτές που εδρεύουν στα πιο ισχυρά σήμερα κέντρα λήψης αποφάσεων που κρατούν δέσμια ολόκληρη τη χώρα; Και δεν ακολουθεί πιστά το πολιτικό τους πρόγραμμα σε βάρος του λαού, εκτός δημοκρατικών ορίων και εν προκειμένω προσβάλλοντας πλήρως τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Μήπως είναι η ίδια που νιώθει απομονωμένη πολιτικά και ηθικά και γι αυτό τρέμει στην ιδέα να βρεθεί ανάμεσα στον κόσμο που η πολιτική που στηρίζει δολοφονεί κάθε μέρα;
Ιδού ολόκληρη η ανακοίνωση της υπουργού, η οποία θα μπορούσε να συνοδεύεται με την εικόνα της υπουργού να κουνά το δάχτυλο απαιτώντας «σεβασμό»:
«Το Πολυτεχνείο και η εξέγερση των νέων και του λαού εναντίον της χούντας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα, ένα σύμβολο, μια μνήμη που μας ενώνει και μας εμπνέει.
Σεβασμός στο Πολυτεχνείο σημαίνει πάνω από όλα σεβασμός στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι - με τις συνθήκες που δημιουργούν εδώ και χρόνια οι εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών- δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών.
Αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτή τη διαδικασία που συνιστά βαθιά προσβολή της ιστορικής μνήμης και μετατρέπει την ουσία και το νόημα της επετείου του Πολυτεχνείου σε θέαμα βίας και εντυπώσεων.
Αντί στεφάνων οφείλουμε όλοι να καταθέσουμε αυτή την αλήθεια. Έχουμε χρέος να περιφρουρήσουμε το πραγματικό νόημα και το συμβολισμό του Πολυτεχνείου και να απομονώσουμε πολιτικά και ηθικά τις μειοψηφίες, που με τις πράξεις τους υπονομεύουν την έννοια της δημοκρατικής έκφρασης όλων των πολιτών».
Στην πραγματικότητα είναι το ίδιο το νόημα του Πολυτεχνείου που την «ξέρασε» και προς τιμήν της δεν παραγνώρισε αυτή την αλήθεια και δεν αμαύρωσε τη μνήμη του με την παρουσία της, μόνο με μια αμήχανη ανακοίνωση.
Και ας πούμε και μερικές αληθινές αλήθειες τώρα για να ξεπλυθούμε από τη διαστρέβλωση και την υποκρισία. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από την διακήρυξη της ΟΛΜΕ για το Πολυτεχνείο (εξαιρετική και αυτή τη φορά όπως κι εκείνη της 28ης Οκτωβρίου):
«Σήμερα ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά από μια οικονομική κρίση για την οποία δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Οι ισχυροί του πλούτου, όμως, απαιτούν από αυτούς να σηκώσουν το δυσβάσταχτο βάρος της. Η κοινωνική δικαιοσύνη, που διεκδίκησε η εξεγερμένη νεολαία στο Πολυτεχνείο, φαίνεται πως εξακολουθεί να είναι μακρινό όνειρο.
Κι όμως.
Η θυσία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να πάει χαμένη και να μείνει μια στεγνή ανάμνηση επετειακού χαρακτήρα. Πάντα υπάρχει η ανάγκη για Πολυτεχνεία. Ειδικά στις μέρες μας.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου ζητάει δικαίωση ιδίως σήμερα:
που το ψωμί λείπει από χιλιάδες οικογένειες,
που η ανεργία χτυπάει την πόρτα κάθε σπιτιού,
που η δημόσια παιδεία εκτελείται από τα «τανκς» των μνημονίων και τα συμφέροντα των τραπεζιτών,
που οι ελευθερίες μας περιστέλλονται, η δημοκρατία τσεκουρώνεται και τα δικαιώματα μας καταργούνται στο όνομα της κυριαρχίας των αγορών,
που πέρα από κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας και λαϊκής συγκατάθεσης προκύπτουν κυβερνήσεις ετερόκλητης σύνθεσης με μια αποστολή: να παραδώσουν τη χώρα για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια ―και όχι μόνο― στους διεθνείς και ντόπιους τραπεζίτες και μεγαλοκεφαλαιούχους τύπου Σόρος κ.λπ.,
που φτάσαμε στο σημείο να ορίζουν καθοριστικά, ανοιχτά και χωρίς μάσκες, την εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και η Τρόικα.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός μας, με τον μέχρι τώρα ηρωικό αγώνα του, έχει μιλήσει. Έχει απονομιμοποιήσει αυτή την πολιτική, που υπονομεύει τη χώρα μας, που έχει οδηγήσει σε πτώχευση τους εργαζόμενους, που παραδίδει όλο τον πλούτο που έχουμε δημιουργήσει επί δεκαετίες σε ξένα από το λαό μας συμφέροντα.
Ο αγώνας για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να συνεχιστεί και να δικαιωθεί. Είναι η υπόσχεσή μας στην ηρωική νεολαία του Πολυτεχνείου του ’73.
Είναι η υπόσχεσή μας στις γενιές που έρχονται».
